hoogteziekte

25 april 2013 - Puno, Peru

heb al 2 dagen koppijn. zo´n druk achterin mijn hoofd. ben al en dag extra in Puno waar ik geloof ik niet wil zijn, vind er niks te beleven. niet dat ik veel moeite doe, lig het liefst nog wat langer, en nog wat, en nog wat langer in bed! Huh.. waar ik normaal er om 6 uur al naast sta ja. vreselijk lamlendig!

zo maar is door de stad lopen, ik moet ook wat eten!

gister de Fransen uitgezwaaid naar Copacabana van waar het meer veel mooier schijnt te zijn. nu ben ik weer alleen, dat is ok en ook een beetje spannend. gisteravond dus ook alleen de taxi genomen naar het centrum, pizza gegeten, wat gelopen en dan toch een lekker warme Alpaca trui gekocht..brr vanaf dat het begint te schemeren rond een uurtje of 5 word het namelijk heel snel koud. toen ik terug was heel trots! dit ga ik natuurlijk veel vaker doen!

maar toch kan ik gewoon niet geloven dat dit het is! de toeristische plek met de Uros eilanden waar massa´s Amerikanos op afkomen. als je naar het meer kijkt lijkt het gewoon 100 meter verder te eindigen. wat niet zo kan zijn, dit meer gaat door tot Bolivia en is op de kaart zo groot, er moet een doorgang zijn!

ik besluit en stukje verder te lopen..

kom uit bij een universiteit

nog een stukje verder

volleyballende Peruanen

nog een stukje verder

een man schreeuwt naar een kudde schapen (of naar zijn honden?) die onrustig niet op het gras lopen maar mijn kant op op de stoep! aah ze gaan ,veel te hard, recht op me af! deed mn ogen dicht en wou bijna gillen hahaha maar ik ben blij dat ik dat niet deed, integendeel, toen ik zag dat de man die er achteraan liep het gezien had, liep ik onverschrokken door alsof er niks gebeurd was hahahaha oooooh, ik zal toch zeker niet bang zijn 

met binnenpret en gedachte aan Sloveni"e waar de schapen wel degelijk agressief waren loop ik nog een stukje verder

alleen maar huis aan huis tdingen, van die kleine winkeltjes waar je snacks kunt kopen. i need big food!

moet inmiddels wel een paar km verder zijn en hoewel er nog wel auto's passeren en ik honden tegenkom (waar niet) word het steeds levenlozer en begin ik me af te vragen of ik niet gewoon terug moet gaan en aan de andere kant; ik ben nu verder heen dan terug dus nu ik er toch bijna ben....door dus

en dat was zo, ik kwam op een punt waar het water inderdaad verder gaat. er zitten vrouwen langs de waterkant (met hun lange jurken) eten te bereiden, en sommigen doen helemaal niks.